ნანიკოს ბლოგი - მე შემიყვარდა სიცოცხლე...

ის ყველაზე ვერაგულად გექცევა, გართმევს ხალისის დღეებს და ზოგჯერ სიცოცხლესაც... მე ეს შემემთხვა 2014 წლის 7 აპრილს. ისმენ თავზარდაცემული დედის ტირილს, რომელმაც არ იცის, რა გითხრას, რა გითხრას იმაზე, თუ რატომ ტირის...დაბნეული უყურებ მის ტანჯვას და ვერ ხვდები, სად იპოვო ნუგეში. მერე წყდები ცხოვრებას და ვარდები ჯოჯოხეთში. იწყება მომაკვდინებელად მძიმე ქიმია, რომელიც სპობს ყველაფერს, გწვავს შინაგანად, იტან ჩხვლეტით გამოწვეულ ტკივილს, ენით აღუწერელ უცნაურ შეგრძნებას, უყურებ მხოლოდ ერთ სხივს, იყურები მაღლა და და ამ დროს გიჩნდება ერთადერთი კითხვა- ღმერთო, რატომ გამწირე ამად?

კლინიკაში გატარებული დღეები ყველაზე მძიმედ მახსენდება. ქიმია- ეს არის სიკვდილთან ჭიდილი. გისხამენ ისეთ დოზას, რომლის ატანაც შენს სხეულს არ შეუძლებელია, მაგრამ სხვა გზა უბრალოდ არ არსებობს. ზიხარ სავადმყოფოს ფანჯრებთან, უყურებ ადამიანებს, ისინი ერთმანეთში კადრებივით ირევიან და უბრალოდ წუხან იმაზე, თუ ქორწილში რა ჩაიცვან, სამაგიერო როგორ გადაუხადონ მეზობელს, ნიშნი როგორ მოუგონ კოლეგას და კვლავ-ღმერთო, რისთვის? რატომ უნდა მშურდეს ჩემი ტოლების, ადამიანების, რომლებიც უბრალოდ ისე არიან, როგორც უნდათ, შენ კიდევ გდიხარ ძაღლივით მიბმული გადასხმის ანძასთან და ელი ჯოჯოხეთის დასრულებას... ასე გავიდა 17 ქიმია, 15 ანესთეზია, 3 ოპერაცია... მეგობრებს, ნათესავებს ხომ სტკივათ შენი საწუხარი, თანაგიგრძნობენ, გამშვიდებენ, შენ კი ეს გაღელვებს, რადგან ხვდები, რეალურად არავის ესმის ის განცდა, რასაც შენ ამ დროს განიცდი, ამას ვერ გაიგებ, თუ არ გამოსცადე, ეს კი ღმერთმა ყველას აშოროს.

ყველაზე ხშირად მაინც ერთი კითხვა მაწვალებდა: ღმერთო, მე ხომ ჯერ პატარა ვარ? არაფერი დამიშავებია ისეთი და რისთვის?... მერე თავს იმშვიდებ, ეს საჭირო იყო, რადგან უმიზეზოდ არაფერი ხდება, ეს უფლისგან მოვლენილი გამოცდაა. ასეა! ეს გამოცდაა, რომელიც უფრო გაძლიერებს და გასწავლის 12 წლის ბავშვს ცხოვრების სირთულეებს.

საშინელი სიტყვა - არ შეიძლება! სკოლა, ბავშვებთან, კლასელებთან ურთიერთობა, მათთან ერთად სიარული არ შეიძლება!

,,ნანიკო, პირბადე არ დაგავიწყდეს, ნანიკო, არ ჩაეხუტე არავის, ნანიკო, ვირუსები არ აიკიდო.”

იუნგის სარკომის ოპერაცია საფრანგეთში გავიკეთე, კარგა ხანს ყავარჯნებით სიარული მომიწია, თან უთმოდ. როცა გარეთ გადიხარ, გრძნობ ხალხის შეშფოთებულ სახეს, იწყებენ ჩურჩულს, აუ, რა დაემართა, ნეტავ, კარგად იქნება? მე არასდროდ დამიწუწუნია და მგონი, ამ წერილში ვწუწუნებ პირველად, ალბათ, იმიტომ, რომ როცა ყველაფერი დასრულებული მეგონა, ახლა კვლავ კლინიკის პატარა პალატის ოთხ კედელს შორის მილით მიბმული გადასხმის ბოძთან ვწერ ამ წერილს. ვიცი, ყველაფერი კარგად იქნება, ესეც მალე გაივლის და განწყობაც გამოკეთდება. ჩემს თავს ვეუბნები: მოერიე, ნანიკო, ცოტაც უნდა გაუძლო, არ დანებდე, ერთი ოპერაციაც და მერე ყველაფერი ცუდი წარსულს ჩაბარდება... ჰოდა, მეც ვუსმენ ნანიკოს შინაგან ხმას და ვუძლებ. აქ ჩემი დედიკო და ბებოც გვერდით არიან და ვზიდავთ ერთად ჩვენს ტკივილს, რომელიც უნდა გამომეცადა, რომ ისეთი ადამიანი ვყოფილიყავი, როგორიც ახლა ვარ... მე შემიყვარდა სიცოცხლე ისეთი, როგორიც ის არის და ამ სიყვარულისთვის ღირდა!
ნანიკო ტორონჯაძე, 12 წლის